یاد نگرفته ام...هیچگاه یاد نگرفتم با کلامم تو را مسحور خویش سازم... چه بی ادعا و بی سیاستم در برابرت...دور از هر گونه تملق! باور کن این از خواص وجود من است که برای خوبی کردن و کمک به مردم و دوستانم پاک و ساده باشم و به هنگام همنشینی و کمک گرفتن از کسی ، دقیق وباوسواس و تیزبین....

هیچ گاه خیال نکن که من ، عاشق نگاههای گرم و مستمر تو شده بودم و یا مهربانیها و کمک های خاصت...اینها تنها بهانه است ...سوگند میخورم که تنها بهانه بود برای امید به ادامه عاشقی ام...آنچه مرا به تو عاشق کرد فقط و فقط این بود که تو انگار من بودی در قالبی خیلی مردانه!تمام صفاتی که در من بود را تو داشتی از نوع مردانه اش...حتی هدف و آینده شغلی ات دقیق برابر هدف من بود...اینجا بود که تازه فهمیدم نیمه گمشده دروغ نیست ..هست اما مال نیمه خودش نیست...چقدر دنیا را بد ساخته اند...

دلم پر میزند برای دیدنت..برای یک سلام گفتن خشک و خالی که روزهاست نگفته ام...این موجود سختی که دیگر حتی به تو سلام هم نمیکند،من نیستم...باور کن من نیستم...این موجودی است که تو ساخته ای!