چند روز، چند ماه یا چند سال باید بگذرد تا فراموش کنم مردی آمد بی آنکه عاشقانه ای بگوید و بگویم...بی آنکه دستان گرمش را حس کنم...بی آنکه حتی دوستش باشم...آن مرد تمام وجودم را شیفته خودش کرد...

من از او دورم در حالی که تمام وجودم اوست...این همه قرابت و این همه دوری ، تضادی است که سخت آزارم میدهد...

آن مرد هیچ گاه نمیتوانست به من تعلق داشته باشد...چه دیر فهمیدم...افسوس که همیشه بهترین ها از آن من نخواهد شد...نمیدانم تو همسر کدامین دختر خوشبخت این دیار خواهی شد؟!سخت غبطه خواهم خورد به کسی که تمام آرزوهای مرا ،در آغوش میگیرد...اما باور کن برایت آرزوی خوشبختی دارم!

کاش در کودکی هایم هرگز یاد نگرفته بودم آن مرد آمد...ندیده بودم و نشنیده بودم از آمدن مردی که می آید ، بی آنکه بخواهم و میرود بی آنکه بدرودی گفته باشد...تنها آمدنش را یاد گرفته ام...بی آنکه بدانم در رفتنش چه کنم؟؟؟؟!!!!