مدیریت به مفهوم کلی آن اگرچه سابقه ای به قدمت زندگی اجتماعی انسان و حتی بیشتر از آن دارد ، اما آن چه به نام دانش مدیریت تکامل پیدا کرده به اواخر قرن نوزدهم و عمدتا، اوایل قرن بیستم برمی گردد.

با اندکی دقت در بستر تکوین مدیریت می توان دریافت که هرچند تحولات مدیریتی تابعی از یادگیری و روند معرفت بشری است، اما چه از نظر تکامل و چه از نظر کاربرد، این دانش از اهمیت خاصی برخوردار است، به حدی که امروز مدیریت جای خود را در میان مهمترین فعالیت های زندگی بشر به خوبی باز کرده و به مدد آن از منابع و امکانات بهره برداری می شود و مهمتر از آن توانایی و استعداد <<انسان>> به منصه ظهور می رسد و در سایه آنها اهداف تحقق می یابند.

برای شکل گیری <<فرآیند مدیریت>> مثلثی با سه رکن انسان، مدیریت و سازمان لازم است. تعامل و ارتباط این سه در عرصه عمل تا اندازه ای است که تفکیک و جدایی میان آنها غیرممکن است.

کریتز در کتاب خود مدیریت را چنین تعریف کرده<<فرآیندی برای حل مسائل مربوط به تامین هدف های سازمانی و نحوه مطلوب از طریق استفاده موثر و کارآمد از منابع کمیاب در یک محیط در حال تغییر.>> از آنجا که مهمترین مسائل سازمان ها مسائل مربوط به انسان است در نتیجه اگر بگوییم <<مدیریت یعنی فرآیندی برای حل مسائل انسانی سازمان>> گزاف نگفته ایم زیرا تجربه نشان می دهد سازمان هایی که مشکلات پرسنلی کمتری داشته اند، در مجموع موفق تر بوده اند.

انسان به طور بالقوه دارای حس همکاری، سخت کوشی و قابلیت اعتماد است و اکثر مردم در سازمان اغلب اوقات بیش از آنچه از آنها انتظار می رود، کار می کنند و وجودشان در محیط کار مسرت آمیز است.

تعداد اندکی نیز هستند که به نظر می رسد هیچ انتظاری را آن طور که باید و شاید تامین نمی کنند. متاسفانه وضعیت هایی به چشم می خورد که در آن حتی کسانی که کارکنان خوبی نیز هستند، کار را درست انجام نمی دهند یا اصلا کاری انجام نمی دهند و در یک کلام انتظار مدیران را تامین نمی کنند. آیا تاکنون به این موضوع توجه شده که <<چرا کارکنان انتظارات مدیران را تامین نمی کنند؟>> و یا <<عوامل موثر بر تامین انتظارات مدیران چیست؟>>
در سازمان و محل کار، به موضوع انتظار از نقشی که افراد باید ایفا کنند، معمولا از دیدگاه قراردادهای روانی نگریسته می شود.

این قرارداد، نوعی قرارداد نانوشته است که بین کارکنان و کارفرما در هر سازمان منعقد می شود و درآن انتظارات متقابلی که افراد از نظر رفتاری از یکدیگر دارند تعیین می شود. کارکنان انتظار دارند که مدیریت سازمان، رفتاری عادلانه داشته و مدیریت سازمان نیز انتظار دارد که کارکنان نگرش خوبی به سازمان داشته باشند.