سن 14 سالگی: تازه توی این سن، هر رو از بر تشخیص میدن. اول بدبختی.

سن 15 سالگی: یاد می گیرن که توی خیابون به مردم نگاه کنن. از قیافه خودشون بدشون می یاد.

سن 16 سالگی: توی این سن اصولا راه نمیرن، تکنو می زنن. حرف هم نمی زنن، داد می زنن. با راکت تنیس هم گیتار می زنن.

سن 17 سالگی: یه کمی مثلا آدم میشن. فقط شعرهاشون و بلند بلند می خونن.

سن 18 سالگی: هر کی رو می بینن تا پس فردا عاشقش میشن. آخ آخ... آهنگ های داریوش مثل چسب دو قلو بهشون می چسبه.

سن 19 سالگی: دوست دارن ده تا رو در آن واحد داشته باشن. تیز میشن... ابی گوش میدن.

سن 20 سالگی: از همه شون رو دست می خورن... ستار گوش میدن که نفهمن چی شده.

سن 21 سالگی: زندگی رو چیزی غیر از این بچه بازیها می بینن... مثلا عاقل می شن.

سن 22 سالگی: نه می فهمن که زندگی همش عشقه... دنبال یه آدم حسابی می گردن.

سن 23 سالگی: یکی رو پیدا میکنن اما مرموز میشن... دیدشون عوض می شه

سن 24 سالگی: نه... اون با یه نفر دیگه هم دوسته... اصلا لیاقت عشق منو نداشت.

سن 25 سالگی: عشق سیخی چند؟... طرف باید باباش پولدار باشه... حالا خوشگل هم باشه بد نیست.

سن 26 سالگی: این یکی دیگه همونیه که همهء عمر می خواستم... افتخار میدین غلامتون باشم؟

سن 27 سالگی: آخیش.

سن 28 سالگی: کاش قلم پام می شکست و خواستگاری تو نمیومدم.