گناه از تو نیست...میدانی در نبودت حتی نمیتوانم گله ای کنم!!چرا که بین من و تو هیچ گاه رابطه عاشقانه ، دوستی و عهد و حتی کلام غیر درسی نبود...گناه از سادگی من است که تمام خوبی ها ،کمک های خاص تو را گذاشتم به حساب دوست داشتنت...تمام نگاههای گرمت که حتی دوستانم هم فهمیده بودند...تمام دستپاچگی ات فقط به هنگام دیدن من...تمام حمایتت از من...

هنوز هم باورم نمیشود...تمام رفتارهای تو هنوز هم قلبم را به درد می آورد این همه تعارض چگونه در وجود تو نهفته بود؟؟؟؟

خیالت راحت!نفرینت نمیکنم اما از این به بعد ، دیگر در هیچ کدام از دعاهای هر لحظه من جا نخواهی داشت...

تو چه میفهمی حال کسی را که دیگر هیچ نگاهی قلبش را نمی لرزاند...کسی که روزهایی همه را به خاطر تو جواب رد میداد و اکنون در تنهایی خویش ، حتی تصور نمیکند روزی بتواند باز هم کسی را دوست بدارد!!!کسی که به خاطر خیال تو ،از نعمت دوست داشته شدن محروم شد و اکنون به جای حرف های عاشقانه فقط و فقط ،طعنه های تلخ مردم را میشنود...این چیزی که تو از من ساخته ای تنها مجسمه ایست بی روح که از عشق بیزار شده است...میدانم...میدانم...گناه از تونیست...تو راحت باش به زندگی ات برس ..به جشن های شبانه ات.. به تمامی درس هایت...آب از آب تکان نخورده،فقط دلی شکسته که آن هم خودش مقصر بوده...تو که عادت داری باز هم زیرکانه یکی دیگر را عاشق خودت کن...